In alle vroegte gaat de wekker… oh wacht… die zet ik nooit. Maar goed, vroeg is het wel en de eerste telg staat al voor mijn neus te springen in volle enthousiasme om de dag te beginnen. “Mama, ga je sporten?” Het trainen voor de Ironman behoort tegenwoordig tot een van de dagelijkse routines van de dag. Een groot uitgeprint trainingsschema hangt dan ook in de keuken naast de uitnodiging voor kinderfeestjes van de kinderen. Leuk zo’n Ironman, maar het gezinsleven en werk gaat ook gewoon nog door. Dus er wordt in alle vroegte getraind of in de avonduurtjes als de rust is wedergekeerd in huize Smelt.
Het is zo heerlijk om op de fiets te springen, door de polder te fietsen of de bossen wanneer de wereld om me heen ontwaakt. Lopen over de zandvlakte van de Loonse en Drunense Duinen bij zonsondergang of een duik in het natuurwater wanneer de nevel boven het water hangt en de glinstering van de zon het water van de IJzerenman siert. Het is iedere keer weer een magisch decor van het Nederlandse landschap waarin ik dag in dag uit mag trainen. En nee, daarvoor hoef ik geen verre reizen te maken maar gewoon met mijn gezin in de buurt in de achtertuin trainen.
Het aanloopje
Afgelopen seizoen nam ik dan ook een klein aanloopje om de ‘sprong in het diepe’ te maken. Met nog een blessure vers achter de rug heb ik de gok genomen om toch nog aan de geplande wedstrijdjes deel te nemen. Zonde om die gemaakte trainingsuren te laten schieten, ondanks dat de afgelopen 3 a 4 maanden weinig trainingsarbeid was verricht. Last minute nog ingeschreven voor de clubkampioenschappen bij de triatlon vereniging Maresia waar ik me afgelopen winter had ingeschreven als nieuw zwem lid. Voorafgaand aan de wedstrijd liet ik me instrueren over de wissels tijdens de disciplines. Alle tips en trucks zijn welkom voor dit groentje! Een van de triatleten die zijn fiets naast de mijne had gestald in Parc fermé, gaf me een demonstratie op welke wijze je het snelst je fiets moest pakken, helm op , schoenen aan, zonnebril op etc. In een keer stonden mijn opgestelde spullen anders. Ahaha ja, tuurlijk logisch, deze opstelling is ook veel handiger. Super bedankt voor de tips!
De wedstrijd zelf… pfff het moest toch wel een beetje uit mijn tenen komen. Laten we zeggen dat ik gewoon mijn best had gedaan voor wat ik op dat moment waard was. Toen ik moe en voldaan ’s avonds op de bank plofte kreeg ik een berichtje: “Gefeliciteerd, je bent clubkampioen!” Goh, ik was compleet overdonderd. Ik?
De kwart
Twee weken later stond ik aan de start bij de stads triatlon in Weert. Na de leuke prestatie bij de Club kampioenschappen waar het er nog heerlijk gemoedelijk aan toe ging, was dit een serieuzere wedstrijd met ook een grotere afstand. Als je me een dik half jaar geleden vroeg wat is je doelstelling bij de kwart had ik volmondig podium gezegd. Ik ging er voor! Maar ik was toch echt even 4 maanden uitgeschakeld geweest. Ik was zelfs niet fit op de dag van de race en had al een paar paracetamolletjes achter de kiezen. Mijn doelstelling had ik allang laten varen… van misschien een top 10 kelderde mijn doelstelling naar finishen. Met het motto: “niet starten, is ook niet finishen.” begon ik dan toch aan mijn eerste kwart triatlon.
Gedurende de race begin ik in de gaten te krijgen dat ik mezelf naar voor had gewerkt. Maar welke positie? Ik had geen flauw idee. Toch een top 10? Tijdens de race werd me toegejuicht ´Je ligt in de voorhoede.´ ´Nee joh, echt? Dat kan niet.´ Ik zwem als een zinkend schip en voor die dag liep ik belabberd.
Een paar dagen voor de race kreeg ik een tijdrijfiets onder mijn kont geschoven. “Hier alstublieft dame, ga jij maar hierop fietsen tijdens de wedstrijd, werd me gezegd.” “Maar is dit niet een beetje te kort dag?” Ik had wel geteld 1x op de racer gezeten, met nog een globale afstelling. Want veel tijd hadden we niet om de boel nog goed af te stellen. Alleen al het vertrouwen dat me werd gegeven was geruststellend. “Zitten en fietsen!” werd me gezegd. Zo gezegd zo gedaan.. De Apex van CC53-11 bracht me naar het podium. Ik kwam 5 minuten te kort op mijn Belgische tegenstander die op de eerste plaats stond. Ik gaf haar een hand om haar te feliciteren. “Tot volgend jaar, dan ruilen we van plek.” Zei ik met een knipoog en een lach.
Honger naar meer
En nu? Slechte voorbereiding met resultaten om stiekem toch wel trots op te zijn. Je zou zeggen dat na een kwart triatlon dat je dan eerst een halve gaat doen of andere tussen afstanden om vervolgens een hele te volbrengen. De ultieme droom voor vele triatleten is deelnemen aan de Ironman. Met een instelling van Pippi Langkous. “Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk dat ik het wel kan” maak ik de “sprong in het diepe”.
Toen ik begon als nieuw zwemlid bij triatlon vereniging Maresia in Waalwijk, werd me gevraagd waar ik voor was aan het trainen. Nou, ik wil de kwart gaan doen in Weert. Ahaa dus niet eerst een 1/8? Zo krijg ik nu ook de vraag of ik niet eerst een halve ga volbrengen. In voorbereiding op de hele triatlon staan deze natuurlijk ook op de kalender.
Ironman 2019
Ondertussen staan er minimaal twee halve triatlons op de kalender in voorbereiding voor de Ironman. De overige invulling van de wedstrijdkalender moet nog gepland worden maar tripjes naar Oostenrijk, Spanje, Zweden en Frankrijk staan in koeienletters op de kalender.
Een jaar ga ik er voor uittrekken om mezelf klaar te stomen voor de Ironman 2019 onder begeleiding van Edo van Meer van Edo Sports uit Maastricht. Naast het trainingsschema die in de keuken hangt, komt ook een wedstrijdkalender op te hangen met wedstrijden waarvan een aantal met het dames triatlon team van Edo Sports zal zijn om meer wedstrijd ervaring op te doen als nieuwkomer. Bij Triatlon Vereniging Waalwijk vertoef ik wekelijks bij de zwemtraining onder leiding van Ad Schoonderbeek. Het is de bedoeling dat ‘het zinkende schip’ dadelijk meer in de buurt komt van een kleine ‘speedboot’. Terwijl er heel wat uurtjes worden vertoefd in het water, zet mijn lieve vriendin Emilie Stevens iedere week weer op nieuw extra vroeg de wekker om mij gezelschap te houden bij de zwemtrainingen. Ook mijn man raakt langzaam besmet met het triatlon virus. Naast dat ik hem warm heb weten te maken voor mijn liefde voor mountainbiken en wielrennen, sprinten we heel wat op en af op de atletiekbaan bij DAK (Drunense Atletiek Vereniging) waarbij Mari van Beurden ons goed weet af te matten bij de intervaltrainingen. En natuurlijk de wekelijkse krachttraining bij Total Fit waar ik samen met mijn jongste zoontje naar binnen ren voor de power training om daarna met zware benen langzaam naar buiten te lopen.
Mijn man weet het nog niet, maar hij heeft toch de allerbelangrijkste rol in dit hele hoofdstuk. Toch fijn, om te weten dat hij dadelijk aan de andere kant van de finish op me staat te wachten terwijl ik helemaal ben afgepeigerd, stinkend naar zweet met een afgeleefd lijf na die immense inspanning en nog geen “BOE” of “BA” kan zeggen. Zijn support in deze droom is van onbetaalde waarde.
Dus alle pijlen op de Ironman Vichy in Frankrijk! En niet te vergeten is de weg er naar toe nog altijd het allerleukste. Een ‘bumpy ride’ waarin discipline, volharding en toewijding om de hoek komen kijken, maar ook energie, aandacht verdelen met een strakke planning waarin RUST het sleutelwoord is voor succes. Het doel is om zo fit mogelijk aan de start te staan met als kers op de taart het volbrengen van de Ironman.
